Czasami zastanawiam się, czy to grawitacja nie jest naszym największym problemem. Trzyma nas przy ziemi, daje to fałszywe poczucie stabilności, chociaż w rzeczywistości jesteśmy tylko ciałami w ruchu.

Teoria

inteligentnego spadania

Koncepcja znana już przynajmniej w XVII wieku mówiąca o tym, że przyciąganiem się obiektów kieruje jakiś „inteligentny byt”. Ta sama nazwa jest także opracowaną w XX wieku parodią koncepcji inteligentnego projektu. Pod koniec XX wieku IF (od ang. Intelligent Falling) stała się także satyryczną odpowiedzią na debatę na temat teorii ewolucji i poglądu inteligentnego projektu. "Teoria" ta mówi, że rzeczy spadają nie dlatego, że działa na nie siła grawitacji, ale ponieważ wyższy inteligentny byt popycha je w dół. Pierwsza znana wzmianka o „inteligentnym bycie” kierującym przyciąganiem się obiektów pojawia się w liście Isaaca Newtona do Richarda Bentleya z 1692, w którym napisał on, iż „odpowiadając na Pana pytanie uważam, że sposób w jaki planety poruszają się po orbitach nie mógł powstać sam z siebie, ale został spowodowany «inteligentnym bytem».”. W 1842 Karol Darwin komentując krytykę na temat opracowanej przez niego teorii selekcji naturalnej napisał „co by powiedzieli astronomowie na pomysł, że planety nie poruszają się dzięki prawom grawitacji, ale tylko dzięki temu, że to Twórca nakazał im poruszanie się w specyficzny sposób”.

Ogólna

teoria względności

Teoria grawitacji formułowana przez Alberta Einsteina w latach 1907–1915, a opublikowana 20 marca 1916 roku. Zgodnie z ogólną teorią względności siła grawitacji wynika z lokalnej geometrii czasoprzestrzeni. Aparat matematyczny teorii opiera się na różniczkowym ujęciu geometrii stworzonym przez Gaussa, Riemanna, Christoffela, Ricciego, oraz Levi-Civitę. Podstawy geometrii nieeuklidesowej zostały stworzone przez Janosa Bolyai, ale prawdziwie dojrzałą postać nadał jej uczeń Gaussa, Riemann. Zastosowanie metod geometrii nieeuklidesowej w fizyce zapoczątkował Hermann Minkowski, który w 1907 r. sformułował szczególną teorię względności Einsteina w języku geometrii, wprowadzając pojęcie czterowymiarowej przestrzeni, znanej dziś jako czasoprzestrzeń Minkowskiego. Teoria Einsteina zbudowana jest na podstawowym fakcie eksperymentalnym, iż masa „bezwładna” i „grawitacyjna” są nieodróżnialne (masa bezwładna to masa występująca w zasadach dynamiki Newtona, a masa grawitacyjna – to masa występująca w prawie powszechnego ciążenia). Fakt ten jest kluczowy, podobnie jak kluczowym do sformułowania szczególnej teorii grawitacji. Teoria ta uogólnia szczególną teorię względności obowiązującą dla inercjalnych układów odniesienia na dowolne, także nieinercjalne, układy odniesienia. Korzysta ona z metod rachunku tensorowego, geometrii nieeuklidesowej, teorii przestrzeni Riemanna.